Heeft een mens recht op een misser? Natuurlijk. Heeft een regisseur recht op een slechte film? Zeker. En die heeft veteraan Alan Parker, zestig inmiddels, met The Life of David Gale te pakken. Het death row-drama waar zoveel van verwacht werd (en zelfs een Gouden Beer-nominatie kreeg in Berlijn) blijkt een miskleun van jewelste. Pijnlijk voor zo'n gerespecteerde regisseur als Parker, maar het is niet anders. Zelfs Kevin Spacey en Kate Winslet kunnen de meubelen niet redden.
The Life of David Gale: het klinkt als de verfilming van een waar gebeurd verhaal, maar dat is de film niet. Charles Randolph, een professor filosofie in Wenen, verzon het en Warner Bros. was er vol van. Tot het project in development hell belandde, en uiteindelijk via Saturn Film, de productiemaatschappij van niemand minder dan Nicolas Cage, bij Universal Pictures terecht kwam. Een kolfje naar de hand van Alan Parker, zo dacht men. De oerdegelijke Brit, met zeventien films in dertig jaar geen veelfilmer, zou wel het juiste evenwicht vinden waarop deze film moest balanceren. The Life of David Gale moest immers een thriller én een aanklacht tegen de doodstraf tegelijk worden. Maar dat liep wel even anders.
In het begin van de film heeft David Gale (Kevin Spacey) nog 72 uur te leven, voor hij in Texas de dodelijke injectie krijgt wegens verkrachting van en moord op een collega. Journaliste Bitsey Bloom (Kate Winslet) krijgt drie keer twee uur de kans om met hem te spreken. Aan haar vertelt Gale het verhaal van zijn leven. In lang uitgestreken flashbacks krijgen we Gale als een bevlogen professor filosofie te zien, wiens huwelijk echter op de klippen is gelopen. Gale blijkt ook een notoir drankorgel te zijn, en voert samen met zijn collega Constance Harraway (Laura Linney) een hevige strijd tegen de doodstraf. Wanneer Gale door een studente ten onrechte van verkrachting beschuldigd wordt en zijn job verliest, gaat het bergaf met hem. Zijn leven bereikt een absoluut dieptepunt wanneer hij beschuldigd wordt van verkrachting van en moord op Constance.
De vraag die ons de hele film lang bezighoudt is natuurlijk of David Gale schuldig is of niet en of Bitsey de doodstraf kan uitstellen. Door die spanningsboog tot in de allerlaatste minuten te rekken, krijgt The Life of David Gale thrillerachtige allures, spannende autoritten, verborgen videocassettes en een duister figuur met cowboyhoed incluis. Vreemd genoeg wil de film tegelijkertijd een aanklacht zijn tégen de doodstraf, maar wanneer we na 130 minuten eindelijk weten hoe de vork aan de steel zit (en geloof ons, het einde komt als een verrassing), blijkt dat de film een wel heel erg twijfelachtige moraal meegeeft. Wellicht hebben de makers het allemaal goed bedoeld, maar de knullig in elkaar gestoken boodschap komt erg vreemd over.
Het probleem met The Life of David Gale is dat dit een film is die teveel tegelijk wil vertellen, maar Randolph en Parker weten niet hoe dit aan te pakken. Dat zorgt vaak voor een enorm contrast tussen de verschillende scènes. De interviewsessies tussen Bitsey en David bijvoorbeeld verlopen heel koel en afstandelijk, terwijl we David tijdens de flashbacks (als lesgever, met zijn zoontje, tijdens tv-optredens) als een hartelijk en gepassioneerd personage leren kennen. De vaak filosofische tirades die David tijdens de gesprekken dan weer afsteekt, steken schril af tegen de pseudo-spanning die opgewekt wordt wanneer Bitsey op zoek gaat naar de ware toedracht.
Dat zorgt ervoor dat The Life of David Gale eigenlijk een rommelige film is, een amalgaam van stijlen en genres, die jammer genoeg de acteurs mee de dieperik in sleurt. Voor de rol van David Gale waren eerst George Clooney en Nicolas Cage in beeld, maar toen die afhaakten sprong Kevin Spacey op de kar. Spacey is een van de meest getalenteerde acteurs op deze aardbol, maar brengt hier geen eenheid in zijn personage. Het ene moment vinden we hem erg sympathiek, een andere keer krijgen we medelijden met hem, dan weer roept zijn gedrag alleen maar onbegrip op. Een knap uitgediept personage dus? Nee, allesbehalve, en Spacey weet jammer genoeg niet wat hij ermee aan moet. Kate Winslet, cute as ever, loopt zich een hele film de longen uit het lijf als journaliste, maar ook zij maakt wel erg rare bokkensprongen en evolueert in no time van bitch tot softie.
Een goede film steunt op een goed idee, een briljante vondst, een geweldige theorie, maar The Life of David Gale blijft enkel steken in clichés. We beperken ons hier tot slechts twee voorbeelden. Primo: het personage van Zack, de stagiair die met Bitsey op stap moet, fungeert alleen maar als praatpaal, zodat zij aan hem (en aan de kijker) haar ideeën en theorieën kan uitleggen. Een beginnersfout die Alan Parker toch wel had moeten kunnen omzeilen. Secundo: op een gegeven moment duikt in de film een schimmig personage met een cowboyhoed op, die Bitsey en Zack overal blijkt te volgen. Hoe dom moet je als kijker zijn om niet meteen in te zien dat híj op de een of andere manier de sleutel tot de oplossing in handen heeft? Een mooi staaltje van onderschatting van het bioscooppubliek. En zo zouden we nog wel een tijdje verder kunnen gaan.
Het is altijd heel erg jammer wanneer een film niet aan de verwachtingen kan voldoen, niet in het minst voor de kijker. Dat zelfs het Amerikaanse publiek zoveel onzin niet pikte en de prent na een dikke maand in release nog geen 20 miljoen dollar opbracht, zegt al genoeg. The Life of David Gale is een puzzel, maar Alan Parker was blijkbaar zo druk in de weer met het steeds verschuiven van de stukjes, dat hij het eindbeeld totaal uit het oog verloor. Wanneer hij na meer dan 2 uur het laatste gaatje dichtschuift, kan je het geheel alleen maar met ongeloof aanschouwen.
Bron:http://www.moviegids.be/index.cfm/91655
