La Belle Epoque

La Belle Époque is een benaming voor de periode 1890-1914 uit de Franse geschiedenis. De naam werd geboren na de Eerste Wereldoorlog, toen men getraumatiseerd door de slachtingen met nostalgie terugkeek op een schijnbaar gouden tijdperk vóór het uitbreken van de oorlog, een tijd waarin onbezorgdheid en grote ontdekkingen Frankrijk in de ban hielden.

In de periode 1890-1914 brak in Frankrijk op alle terreinen een élan vital aan, waarin de industrie opbloeide, de techniek grote schreden zette en de cultuur bloeide. Frankrijk voelde zich het middelpunt van de wereld. In 1889 vond in Parijs de wereldtentoonstelling plaats, met de Eiffeltoren als symbool van de technische vooruitgang. De eerste vliegtuigen, de bicyclette, de eerste auto’s en Tour de France deden de aandacht voor techniek en sport toenemen. Daarnaast breidde het koloniale imperium zich uit, zodat Frankrijk zich weer een herboren natie voelde na de nederlaag in de Frans-Pruisische oorlog. Op cultureel gebied vallen de opkomst van de filmindustrie en fotografie op, evenals nieuwe kunstvormen als het impressionisme ( zie illustratie Claude Monet ) en Art Nouveau.

De Belle Époque markeerde tevens het ontstaan van cabaret en de dans can-can, die zeer populair was in de Parijse nachtclub Moulin Rouge. Met de opkomst van nieuwe ontwikkelingen in techniek en wetenschap, ontstond namelijk ook vertwijfeling. De rol van geloof en morele waarden werden in vraag gesteld. Vrijheid leek onbeperkt, en prostitutie, losbandigheid, en verslaving waren niet langer taboe. Voorbeelden hiervan zijn de fascinatie voor o.a. absint, en de aandacht voor het nachtleven in de werken van o.a. Toulouse-Lautrec

Bron : http://nl.wikipedia.org/wiki/Belle

Chat Noir

Toulouse Lautrec

L'Albatros

Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.

A peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux.

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule !
Lui, naguère si
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.beau, qu'il est comique et laid !
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait !

Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer ;
Exilé sur le sol au milieu des huées,

Spleen et Idéal, II - Les fleurs du mal

Beaudelaire

Les fleurs du mal

Baudelaire is het stralende middelpunt van de negentiende-eeuwse poëzie. In zijn roemruchte 'Les fleurs du mal' paart hij de vormvastheid van het classicisme aan de thema's van de zwarte romantiek en heeft hij de bron geslagen voor latere stromingen als decadentisme, symbolisme en modernisme.

'Les fleurs du mal' markeert tevens de overgang van de romantische naar de moderne dichtkunst, het is het laatste klassieke dichtwerk dat algemeen invloed heeft uitgeoefend op de Europese literatuur en beeldende kunsten. En nog is deze invloed herkenbaar. De moderne sensatie immers die Baudelaire heeft beschreven is het karakteristiek geworden van de twintigste-eeuwse mens: verscheurdheid en verveling, zelfpijniging en melancholie, een overheersend besef van verlies. Het zijn enkel de zintuiglijke indrukken, de vluchtige momenten, geuren, een gebaar of een glimp die het verlangen losmaken of de herinnering opwekken aan de schoonheid of het ideaal.

Bron : http://boeken.vpro.nl/boeken